In memoriam
Lieske (Elisabeth Maria) Seegers
* 9-7-1933 Baarle-Nassau, + 10-3-2014 Breda
Na een kort ziekbed is overleden Elisabeth Maria Seegers.
Lieske is 80 jaar oud geworden.
Tijdens de mis lazen Inge, Esther en Anouk een eigen tekst voor:
INGE:
Lieve Lieske,
“Wat was het fijn dat je bij ons hoorde.”
Dat is een zin die elke generatie van onze familie oprecht kan zeggen.
Opa heeft weleens gezegd: “Ik heb altijd 2 vrouwen!”. Dat was natuurlijk hartstikke gezellig, maar zeker ook niet altijd gemakkelijk, 2 vrouwen in huis.
Als mensen vroegen waar jullie waren, zeiden wij uit gewoonte: “Boven. Op de naaikamer”. Mensen keken dan op, want waarom boven? En wat is een naaikamer? Maar iedereen die wel eens bij jou kwam, wist: “Als ze niet beneden is, zitten ze boven”. Daar hadden jullie alles: koffie, fris, fruit, koek, snoep. Er kwamen zelfs een koelkast en een TV te staan, hoefden jullie daar ook niet meer voor naar beneden! En natuurlijk werd er ook gehobbied: honderden handgemaakte wenskaarten en de prachtigste poppenkleertjes werden daar door jullie gemaakt.
Natuurlijk zal het best wel eens lastig geweest zijn, met z’n drieën in één huis, maar wat zullen opa en oma je ongelooflijk gaan missen.
ESTHER:
“Wat was het fijn dat je bij ons hoorde.”
Ons ma, ome Jan, ome Frank en tante Jacqueline hoefden nooit naar een oppas. Als opa en oma er niet waren, konden ze altijd bij jou terecht. En mocht er thuis iets niet op TV, dan gingen ze wel naar jou toe. Overal waar zij waren met hun gezin, was jij ook: Kerst, verjaardagen, feestjes, etentjes. Zij waren niet met zes, maar met zeven in hun gezin.
Bovendien liepen ze door jouw kennis en kunde altijd in de laatste nieuwe mode. Langer, korter, breder, smaller, geen probleem! Zelfs al zat er een onherstelbaar gat in hun lievelingsshirt, jij vond altijd een oplossing. Een nieuwe zomerjurk of een hippe carnavals-outfit, jij zei altijd:
“Koop maar een lapke, dan maak ik het wel”!
“Wat was het fijn dat je bij ons hoorde.”
Ook voor de kleinkinderen klopt deze zin helemaal.
Wij, Anouk, Esther, Inge, Niki en Michelle, hebben je altijd gezien als een extra oma. Ook wij waren het best gekleed van de hele klas, door jouw mooie kunstwerkjes. Als wij bij opa en oma kwamen, bonkten zij met de vuist of de stok tegen de muur: “Lies! Koffie!”. En dan kwam je door de tuin met een grote snoeptrommel onder je arm.
ANOUK:
“Wat was het fijn dat je bij ons hoorde.”
Zelfs drie van de achterkleinkinderen, Mila, Lizzy en Tess, hebben het geluk gehad, jou te mogen kennen.
Bij het zien van die vrolijke deugnieten, begonnen jouw ogen spontaan te stralen. Die snoeptrommel had je ook voor hen onder je arm. En als je zelf even niet kon komen, ging Lizzy gewoon zelf “even een snoepje halen bij Lieske”. Als Mila ook maar durfde te zeggen dat ze iets miste voor haar poppen, had jij binnen een dag een paar prachtige poppenkleertjes gemaakt. “En pak er voor Tess ook één, anders is het zielig”, zei je dan. Voor haar heb je elke dag een gebedje gedaan voor de genezing van haar ziekte.
“Wat was het fijn dat je bij ons hoorde.”
Wij zijn ontzettend blij, dat wij ook de laatste dagen van jouw leven samen met je hebben gedeeld. Jouw laatste wensen heb je nog aan ons kunnen vertellen en wij hebben ze, zo goed als het kon, waar gemaakt. Je grapte nog, dat Esther deze week je haar niet meer
zou moeten doen. Daar heeft ze zich niet aan gehouden, want moedig stond ze erop, dat ook jouw allerlaatste coupe van haar eigen hand zou zijn.
Lieve Lieske, je was een fantastische moeder voor de kinderen en geweldige oma voor de kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ook al was je alleen, je bent nooit eenzaam geweest.
“Wat was het fijn dat je bij ons hoorde”.
Rouwkaart
